Nick Apex: ยุครุ่งโรจน์ของผมในการแสดงฟรีสไตล์ระดับโลก

การได้มองผ่านกล้องคอยดูการเคลื่อนไหวของนักแสดงเป็นเวลาหลายสัปดาห์จนถึงหลายเดือน  นั่นหมายความว่า Nick Brocha หารายได้เลี้ยงชีพได้สบาย ๆ

บริษัทถ่ายทำวิดีโอขนาดเล็กในเมืองซีแอทเติล ซึ่งเขาบอกว่าเป็นเมืองแห่ง ‘กลาโนลาและฮิปปี้’ กำลังสร้างชื่อในฐานะบริษัทถ่ายทำวิดีโอครบวงจร

แต่เขาผู้ที่มองผ่านหลังกล้องนานเท่าไหร่  เขายิ่งเริ่มรู้สึกที่จะอยากจะกระตุ้นอะดรีนาลีนในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ด้วยการเล่นสโนว์บอร์ด

“เราเป็นแค่ช่างที่รับจ้างทำงานครับ งานอะไรก็ได้ที่เราอยากทำ ถึงแม้ว่าซีแอทเติลเป็นเมืองที่ยอดเยี่ยมมาก แต่ผมเริ่มตระหนักว่า ผมต้องเริ่มก้าวต่อไปซะที” Nick กล่าว

“ซีแอทเติลเป็นเมืองแห่งกลาโนลาสำหรับพวกฮิปปี้ครับ  แล้วก็ไม่ใช่เมืองแห่งการแข่งมอเตอร์ไซค์เลย  ดังนั้นหลังจากทำงานพิเศษเป็นพนักงานเสิร์ฟจนอายุ 25 ปี ผมก็ย้ายมาที่ลาสเวกัสพร้อมกับประวัติการทำงานในร้านอาหารที่น่าสนใจพอตัว”

หลายปีต่อมา  เด็กหนุ่มสวมหมวกเบสบอลคนนั้นยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของกล้อง  โดยร่วมแสดงในภาพยนตร์มอเตอร์ไซค์ผาดโผนให้กับแบรนด์ชั้นนำระดับโลก

เขาเพิ่งกลับมาจากการถ่ายวิดีโอส่วนแรกในโอซาก้า ที่ญี่ปุ่น ซึ่งเขาเคยไปมาแล้ว 14 ครั้ง  และครั้งนี้ทีมถ่ายทำของเครื่องดื่มชูกำลัง Monster ที่กำลังตะโกนออกมา

“ผมรู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะเลยครับ  ตอนนั้นเราทะเยอทะยานเพื่อจะขายภาพยนตร์ให้กับ Tower Records ซึ่งเป็นผู้จัดจำหน่ายดีวีดีกีฬาแอคชั่นรายใหญ่ที่สุดเจ้าหนึ่งครับ” Nick กล่าว

ผมเป็นเด็กเนิร์ด ก็เลยไม่มีใครคิดว่าผมจะปีนขึ้นรถมอเตอร์ไซค์แล้วทำได้

Nick Brocha หรืออีกชื่อ Apex

“ผมเป็นคนไม่อยู่นิ่งและมองหาจุดมุ่งหมายใหม่อยู่เสมอ  ผมเริ่มสงสัยว่า  ผมจะเข้าสู่วงการสร้างภาพยนตร์ในสเกลที่ใหญ่กว่าได้หรือเปล่า”

หลังจากย้ายไปลาสเวกัสและเช่าบ้านหลังใหญ่เกินตัว  ซึ่งเคยเป็นบ้านและสถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ของดาราหนังผู้ใหญ่ยุค 70 ชื่อ John Holmes เขาก็เริ่มต้นติดต่อนักบิดสตรีทไรเดอร์ในแคลิฟอร์เนีย  แอริโซนา  และนิวเม็กซิโก

เขาเล่าว่า “พวกเขามาอยู่ฟรี ๆ ส่วนผมก็ได้ทำความรู้จักทุกคนในวงการและถ่ายวิดีโอไปเยอะมาก เราได้พบคนที่ค่อนข้างประสบความสำเร็จ แต่พอถึงจุดหนึ่งก็มีคนบอกว่า พวกเขาไม่ชอบที่ผมหาเงินจากกีฬาของเขา” ดังนั้น แฟนคลับมอเตอร์สปอร์ตอย่าง Nick จึงเลิกเล่นสโนว์บอร์ด  และตัดสินใจลองกระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ฟรีสไตล์แทน

อย่างที่พูดกัน ที่เหลือก็คือประวัติศาสตร์ “ผมเป็นเด็กเนิร์ด ก็เลยไม่มีใครคิดว่าผมจะปีนขึ้นรถมอเตอร์ไซค์แล้วทำได้” เขาบอก “แต่ผมมีนิสัยย้ำคิดย้ำทำอยู่แล้วครับ  ผมขี่มอเตอร์ไซค์วันละสามชั่วโมงทุกวัน  เป็นเวลาหลายปีทีเดียว  ผมไม่เคยอยากเป็นนักขี่มอเตอร์ไซค์ผาดโผนมาก่อน  ผมอยากเป็นนักสโนว์บอร์ดมาตลอด

ผมค่อนข้างเป็นคนเก็บตัวครับ  และไม่เคยคิดจะขี่มอเตอร์ไซค์เป็นอาชีพเลย… ผมแค่คิดว่าเป็นกิจกรรมที่ทำแล้วสนุกดี”  นับตั้งแต่ปี 2005 เป็นต้นมา เขาออกแสดงในงานเล็ก ๆ และงานข้างถนน เขาใช้เวลาฝึกซ้อมในลานจอดรถ  สร้างความรำคาญให้กับผู้ใช้รถใช้ถนน  และยังคงทำงานผลิตดีวีดีไปด้วย  แค่เผื่อเอาไว้

ช่วงเวลาแห่งเปลี่ยนแปลงมาถึงเมื่อเขาได้พบกับ Ernie Vigil ทั้งคู่เข้าขากันได้ดีแทบจะในทันที ต่างคนต่างช่วยกันผลักดันส่งเสริมกันและกันเพื่อค้นหาท่าผาดโผนที่ใช่

“ตอนนั้นเองที่ผมพูดกับตัวเองว่า ‘เอาละ ผมจะเลือกขี่มอเตอร์ไซค์ต่อไปหรือจะอยู่หลังกล้อง  นายทำสองอย่างไม่ได้นะ’ ผมจัดคิวออกแสดงหนึ่งเดือน  มันเหมือนการเสี่ยงโชคเลยครับ  ผมออกไปขี่มอเตอร์ไซค์เต็มเวลากับ Ernie และ Chris Fisher

เราไม่เคยหันกลับมาอีกเลยหลังจากนั้น” เขานึกถึง “การผลิตดีวีดีเคยเป็นงานที่ดี แต่การทำสิ่งที่ผมทำอยู่ทุกวันนี้เป็นตัวตนจริง ๆ เพราะนักขี่ย่อมต้องขี่มอเตอร์ไซค์  คุณเป็นนักกีฬาไม่ใช่แค่เป็นนักขี่  หรือคนที่ตัดจากโลกภายนอกแล้วถ่ายทำภาพยนตร์”

Ernie และ Nick ทั้งคู่กล่าวถึง Triumph Street Triple ว่าเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดสำหรับงาน แต่ Nick ยอมรับว่า “ผมยังชอบ Daytona และ Tiger ด้วย รวมถึงมอเตอร์ไซค์หลากหลายรุ่นที่มีให้เลือกด้วยครับ ตอนนี้ผมมีมอเตอร์ไซค์อยู่ 20 คัน ผมค่อนข้างชอบเก็บสะสมอยู่สักหน่อย”

อะไรกันแน่ที่ทำให้ Nick เลิกอยู่หลังกล้องแล้วมาอยู่หน้ากล้องซะเอง

“ผมรักการควบคุมมอเตอร์ไซค์แบบเจ๋ง ๆ ของกีฬาฟรีสไตล์ มันขับเคลื่อนความหลงใหลของผม และทำให้ผมตระหนักว่าผมไม่ได้เป็นแค่คนขี่  ผมเป็นนักกีฬาและมอเตอร์ไซค์เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว” เขากล่าว “อิสระแห่งการเคลื่อนไหวและความงดงามที่ไร้ขอบเขต

ไม่มีกฎเกณฑ์ แต่ข้อแตกต่างระหว่างนักขี่ที่ดีกับนักขี่ที่แย่คือการเปลี่ยนแปลงครับ การไม่หยุดนิ่่งและเติบโตสู่ระดับต่อไปจะทำให้คุณแตกต่าง”

Nick และ Ernie แสดงที่งาน D1 Drifting Champs ในโอซาก้าต่อหน้าฝูงชนชาวญี่ปุ่น พวกเขาจะกลับไปในเดือนตุลาคมเพื่อทัวร์การแสดงในเมืองโตเกียว

Nick กล่าวว่า “ผู้คนแสดงปฏิกิริยาต่อสิ่งที่เราทำแตกต่างกันไปทั่วโลกเลยครับ คนดูในอเมริกาค่อนข้างระวังท่าทีจนกว่าคุณจะเอาชนะใจพวกเขาได้  ส่วนในอังกฤษพวกเขากระตือรือร้นตั้งแต่ต้นจนจบ  พวกเขาเป็นผู้ชมที่ยอดเยี่ยม  ที่ญี่ปุ่นพวกเขาเงียบ  แต่ถ้าได้เริ่มพวกเขาก็ไม่หยุดเลย “ผมไปญี่ปุ่นครั้งแรกในปี 2006 ที่นั่นชื่นชอบการแข่งขันมาก ๆ

สถานที่จัดงานใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ มีกลุ่มนักขี่ที่ทั้งหนุ่มและมีความสามารถอันน่าทึ่งปรากฏออกมา  ที่สร้างสีสันให้กับกลุ่มคนที่สนับสนุนครับ” การต้องคอยนำฝูงที่ตามมาสร้างความกดดันมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ Nick ยืนยันว่า นั่นคือจุดที่ความหลงใหลเข้ามาคอยสนับสนุนตัวเขา

“บางสิ่งในหัวผมบอกเสมอว่า ‘การขี่แบบนั้นไม่ปลอดภัย’ แต่ผมไม่ค่อยระวังตัวเองเท่าไหร่ เมื่อเป็นเรื่องของการลองท่าผาดโผนใหม่ ๆ ผมมักจะคิดถึง ‘สิ่งเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้’ แต่ลองทำอยู่ดีครับ” เขาบอก “ถ้าจะต้องเจ็บ ผมจะกลั้นหายใจแล้วยอมเจ็บ ถ้าผมติดท่าไหน ผมจะคอยบอกตัวเอง ‘ทุกอย่างเป็นไปได้บนมอเตอร์ไซค์’ และถ้าผมพบว่าผมขาดอะไรไปสัก 10% ผมจะลงมือแล้วผ่านไปให้ถึง 100”

ในระหว่างการตัดต่อวิดีโอจากญี่ปุ่นสำหรับช่อง YouTube ของ Monster สำหรับปลายเดือนพฤศจิกายน เขาก็ต้องตัดต่อภาพยนตร์ 72 Hours of Empire และภาพยนตร์ผาดโผนอีกเรื่องที่มีกำหนดออกฉายเดือนธันวาคม จึงมีเวลาเหลืออีกไม่มากสำหรับหารก้าวไปสู้ความสมบูรณ์แบบ

เขาอธิบายว่า “แผนสำหรับปีหน้ายังไม่ได้เขียนครับ แต่เราอยากทำอะไรบางอย่างกับมอเตอร์ไซค์ความเร็วในสนามแข่ง  แต่ยังไม่มีอะไรแน่นอน  เพราะถ้าเราโชคดีพอ  เราก็จะเขียนประวัติศาสตร์ของตัวเองได้ “ตอนผมเติบโตขึ้นมาในซีแอทเติล ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เดินทางไปทั่วโลกเพื่อออกแสดงผาดโผนและถ่ายทำวิดีโอ